နေမာ္နမဲ ့နဲ ့ကြ်န္မ....

အဲ့ဒီေန ့ကတနဂၤေႏြေန ့ေပါ့......။ဘုရားေက်ာင္းကအၿပန္ထိရွိေနပါေသးတယ္။အိမ္ေရာက္ေတာ့

ေရမိုးခ်ိဳး၊ထမင္းစားၿပီးသင္တန္းတက္ဖို ့ထြက္လာခဲ့တယ္။ဘတ္စ္ကားေပၚေရာက္တဲ ့အခ်ိန္ထိ

သတိမထားမိေသးပါဘူး။ေဆးေသာက္ထားတဲ ့အရွိန္ေၾကာင့္အိပ္ခ်င္ေနတာနဲ ့ကားေပၚမွာ အိပ္

ရင္းနဲ ့လိုက္လာခဲ့တာေပါ့..။ရန္ကုန္မိုးကလဲ ၃နာရီခြဲေလာက္ဆို အၿမဲ သည္းၾကီးမည္းၾကီးရြာေန

ေတာ့တာပဲ....။အေရးထဲ ေနာက္က်ေနပါၿပီဆိုမွ ကားက မီးပြိဳင့္နွစ္ခါတိတိမိလိုက္ေသးတယ္။

          ကားေပၚကဆင္းမယ့္အခ်ိန္မိုးေတြသည္း၂မည္း၂ ရြာေနတယ္.။တကို.ယ္လံုးလဲမိုးစိုကုန္

ေတာ့တာေပါ့.။သင္တန္းေရာက္ေတာ့ အတန္းခ်ိန္ ၁၅ မိနွစ္ေတာင္ေနာက္က်ေနခဲ့ၿပီ။ ဆရာမက

Notes ေတြကိုရွင္းၿပၿပီးလို ့ပုစၦာေတာင္တြက္ေတာ့မယ္။ဆရာမရွင္းၿပတဲ ့အခ်ိန္မ မွီလိုက္လို ့ပုစၦာ

တြက္တဲ ့အခ်ိန္မွာအရမ္းဒုကၡေရာက္ခဲ့ရတယ္။

           အဲ့ဒီအခန္းကလဲ ေတာ္ေတာ္ခက္တာ။ေတြးေတာ့ေတြးၾကည့္ေနတာပဲ။အေၿဖမရဘူးၿဖစ္ေန

တယ္။စာမရေတာ့ စိတ္ေတြလဲညစ္၊စာထဲမွာ စိတ္နွစ္ထားေတာ့ သင္တန္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးလဲ ကြ်န္မ

သတိမထားမိေသးပါဘူး။ ၈နာရီထိုးလို ့သင္တန္းဆင္းတဲ ့အခ်ိန္ အိမ္ၿပန္ေတာ့မွ ကားေပၚမွာ ကြ်န္မ

သယ္ရင္းနဲ ့အတူ ထိုင္ေနရင္းနဲ ့သူ ့လက္ကိုအၾကည့္ေရာက္သြားတယ္။တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္သူကလဲ

ကြ်န္မလိုပဲ လက္မမွာလက္စြပ္၀တ္ထားတယ္ေလ။သူ ့လက္ကိုေတြ ့မွပဲ ..ဟိုက္.. ကြ်န္မ လက္မွာ 

လက္စြပ္မရွိေတာ့မွန္းသတိထားမိေတာ့တယ္။

           ကြ်န္မ ထူပူသြားတယ္။ဘယ္အခ်ိန္မွာဘယ္လိုေပ်ာက္သြားမွန္းကိုမသိတာ။အေတြးေတြက

ေတာ့ ေယာက္ယက္ခက္ေနေတာ့တာေပါ့။ကြ်န္မ အိတ္ထဲကိုရွာၾကည့္တယ္။မေတြ ့ဘူး။ထိုင္ခံုေအာက္

ကိုငံု ့ၿပီးရွာၾကည့္တယ္။ဒါလဲမေတြ ့ေသးပါဘူး။ငိုခ်င္ေနၿပီ။ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။လက္စြပ္ကအရမ္းတန္ဖိုး

မၾကီးလွပါဘူး။ဒါေပမယ့္ေလ...လူတိုင္းက ကိုယ့္ပစၥည္းဆို အရမ္းတန္ဖိုးထားတတ္ၾကတယ္မဟုတ္လား။

ေစ်းၾကီးၾကီးမၾကီးၾကီးေလ...။

             ကြ်န္မလဲ လူသားတေယာက္ၿဖစ္ေနေတာ့ နွေၿမာမိတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အိမ္က ၀ယ္ေပးထားတဲ ့

လက္စြပ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္မ မိဘေတြသာသိရင္ ဆူပူေနဦးမွာ ေသခ်ာတယ္။.ကြ်န္မ လဲ ေလွ်ာက္ေတြးေန

မိတာေပါ့။တို ့ေဆးနဲ ့မ်ားတို ့ၿပီး ယူသြားလားေပါ့။ဒါေပမယ့္ဒီေခတ္မွာ တို ့ေဆးမွ မသံုးၾကေတာ့တာေနာ္။

လက္ကေနေလွ်ာက်ရေအာင္လဲ လက္စြပ္ကအရမ္းေခ်ာင္မေနဘူးေလ။ စဥ္းစားလို ့ကိုမရတာ။စိတ္ထဲက

ေနဆုပဲေတာင္းေနမိေတာ့တယ္။ၿပန္ရွာေတြ ့ပါေစလို ့...။

             အိမ္အၿမန္ၿပန္ေရာက္ဖို ့ပဲစိတ္ေလာေနမိေတာ့တယ္။အိမ္မွာမ်ားက်န္ခဲ့လားလို ့ၿပန္ရွာၾကည့္ရမွာ

ပဲ။သယ္ရင္းကလဲ ေၿပာတယ္။နင္တစ္ခုခုနဲ ့တိုက္မိၿပီး ခြ်တ္မိရက္သားၿဖစ္သြားတာေနမွာေပါ့တဲ ့။

အိမ္လဲၿပန္ေရာက္ေရာ.. ကြ်န္မ မိဘေတြကို ဘာမွမေၿပာရဲေသးဘူး။မွန္တင္ခံုေပၚရွာတယ္။မေတြ ့ဘူး။

ေရခ်ိဳးခန္းထဲရွာတယ္။မေတြ ့ၿပန္ဘူး။တကယ္ငိူုခ်င္ေနပါၿပီ... ငိုမဲ ့မဲ ့နဲ ့ေရခ်ိဳးခန္းက ထြက္ၿပီး ေၿမာင္းထဲ

ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ...ကိုယ့္ဆရာေလးက ေၿမာင္းထဲမွာရွိေနတယ္ေလ..။ဟယ္.. ၿပန္ေတြ ့ၿပီ။ ေပ်ာ္လိုက္သည့္

ၿဖစ္ၿခင္း။

                 ငိုမဲ ့မဲ ့မ်က္နွာကအၿပံဳးေတြ ၿပန္ဖုူးပြင့္လို ့လာပါၿပီ။ကြ်န္မ ေရခ်ိဳးတုန္းက ဆပ္ၿပာတိုက္ရင္း

ေခ်ာလို ့က်သြားတာၿဖစ္မွာေပါ့။ေလာ၂ေလာ၂နဲ ့ဆိုေတာ့ သတိမထားမိလိုက္ဘူးေလ။ အခုမွပဲသက္ၿပင္း

ခ်နိုင္ေတာ့တယ္။ကြ်န္မကလဲ ကြ်န္မပါပဲ... လက္စြပ္ ကိုလက္ခလယ္မွာ ၀တ္လို ့ရရက္နဲ ့ရွည္ၿပီး လက္မ

မွာသြား၀တ္ထားတာေလ..။လက္ခလယ္ဆိုရင္ ဆပ္ၿပာတိုက္လို ့ေခ်ာရင္ေတာင္ သူကရွည္ၿပီးေကြးေနက်

ဆိုတာ လြယ္လြယ္နဲ ့ၿပဳတ္မက်ေတာ့ဘူးေပါ့။လက္မက်ေတာ့ ပုတိုတိုေလးနဲ ့ဆိုေတာ့ ဆပ္ၿပာတိုက္လိုက္

ေတာ့ ေလွ်ာခနဲပဲ....။

                  လက္စြပ္ၿပန္ေတြ ့ေတာ့မွ ကြ်န္မ အေမကို ေၿပာၿပရဲေတာ့တယ္။ပံုၿပင္ေလးကေတာ့ဒါပါပဲရွင္

ဟီး.. :D ရွိဳးထုတ္ခ်င္တဲ ့ကြ်န္မ... နေမာ္နမဲ ့နဲ ့မို ့ဒုကၡနဲ ့လွလွ ေတြ ့သြားတာေပါ့ရွင္....။

                    ၾသ.... အေပၚက လက္က ကြ်န္မရဲ ့လက္ေပါ့...။တၿခားမိန္းကေလးေတြဆိုရင္ လက္ေခ်ာင္း

ေလးေတြသြယ္သြယ္ရွည္ရွည္ေလးေတြနဲ ့.. ကြ်န္မကေတာ့ တုတ္တုတ္ေလးနဲ ့မိန္းကေလးလက္နဲ ့ေတာင္

မတူဘူးေနာ္.. :P