Thursday 25 October 2012

နွေၿမာတယ္...

မာနေလးပြန္းပဲ ့သြားလို ့
ငါ မြန္းက်ပ္ေနခဲ့တာလား....
အထြန္ ့တက္လာတဲ ့နင့္စကားသံေၾကာင့္
ေဒါသ သံေတြစြန္းထင္းလာခဲ့တာလား...
ေသခ်ာတာေတာ့
ဒါ တြန္းအားတစ္ခုေၾကာင့္ပဲဆိုတာ...။


အားလံုးကိုအရွံဳးေပးခဲ့တာ
အမုန္းေတြနဲ ့ငါမရွင္သန္ခ်င္လို ့ပါ...
ဒီထပ္ ပိုၿပီး အတုန္းအရုန္းၿဖစ္ဖို ့
အၿပံဳးတု ေတြနဲ ့အဆံုးထိ
မတြန္းပို ့ခ်င္ပါနဲ ့....။

ေတာင္းပန္တယ္ ဆိုတိုင္းသာ
ငါ့ရင္တစ္ၿခမ္းအေကာင္းတိုင္းၿ
ပန္ရမယ္ဆိုရင္ေလ...
နင္ေရာင္းစားပစ္ခဲ့တဲ ့ ငါ့မာန ေတြအတြက္
နင့္အၿပစ္ေတြကို အတိတ္ေဟာင္းမွာ
ဆိတ္ၿငိမ္ စြာ ေခါင္းခ်ေစခဲ့မိမွာပဲ...။

နင္ထားတတ္တဲ ့ အာဃာတေတြ
ငါေရာ မထားတတ္ဘူးထင္လား...
အမုန္းဆိုတာေရာ ငါမသံုးတတ္ဘူးထင္လို ့လား...
နင့္လုပ္ရက္ေတြအားလံုးအတြက္
ခြင့္လႊတ္ၿခင္းဆိုတာ ငါ့အတြက္
လြယ္ကူတယ္လို ့မ်ား ထင္ေနလား....။

အရွင္လတ္လတ္ရွိေသးတဲ ့
ငါ့အသည္းနွလံုး ထုတ္ယူစားသံုး
စုန္းစုန္းၿမဳပ္ေတာ့မယ့္ ငါ့ဘ၀ထဲက
မာနေတြကို ဖဲ့ေၿခြလို ့ပဲ့ေၾကြက်မွ
နင္ အာသာေၿပမယ္တဲ ့လား....။

ငါအားက်ခဲ့တဲ ့နင့္အၿပဳအမူေတြအတြက္
ငါ့ကိုယ္ငါ ဟားတိုက္ခ်င္တယ္...
ငါ ေလွ်ာ္ပစ္ခဲ့တဲ ့နင့္အညစ္အေထးေတြအတြက္
ငါ့ကိုယ္ငါ သေရာ္ပစ္ခ်င္တယ္...
ငါေလးစားခဲ့တဲ ့နင့္စိတ္ဓါတ္ေတြအတြက္
ငါ့ကိုယ္ငါ ေဘးမဲ ့ေပးခ်င္တယ္...။
 ငါရက္ေရာစြာေပးကမ္းခဲ့တဲ့
ခြင့္လႊတ္ၿခင္းအတြက္..
ငါ့စိတ္ငါနွေၿမမိတယ္.. ။

Friday 19 October 2012

မဖိတ္ပဲလာတဲ့ဧည့္သည္...

ရင္ထဲရွင္းဖို ့..
ေနာင္တေတြရွင္းထုတ္..
အမွားေတြခင္းက်င္းၿပသခဲ့တာ...
ပြဲခင္းထဲက ဖ်ာလို..
နင္းေၿခပစ္ခံဖို ့မွ မဟုတ္တာ.....

အရစ္ရစ္နဲ ့အထပ္ထပ္က်ခဲ့တဲ ့..
ခံစားမွဳအနည္ေတြ
ခဲတစ္လံုးနဲ ့ပယ္ပယ္နွယ္နွယ္ပစ္ေပါက္မွေတာ့...
တည္ၿငိမ္ေနတဲ ့စိတ္အေၿခအနည္ထ....
လွိဳင္းဂယက္ေတြ ၿဖာထြက္ခဲ့တာ...
အဆန္းမွ မဟုတ္တာ.....

ေလေၿပညွင္းေတြရင္ထဲတိုးေ၀ွ ့..
ဟိုး တစ္ေကြ ့က သံေယာဇဥ္..
၀ိုးတ၀ါး ကိုဖမ္းဆုတ္ဖို ့...
ငါ့ေၿခလွမ္းေတြ လွမ္းဖို ့အားထုတ္ခါမွ...
အမာရြတ္ကို ေၿခရာခံ...
အနာေဟာင္းကိုေၿမလွန္ရွာ..
မုန္တိုင္းေတြ တရစပ္တိုက္ခတ္မွေတာ့...
နာဂစ္အေပၚ ငါနာကစ္သြားခဲ့တာ...
ငါ့အမွားပဲလား......

စကားလံုးေတြၾကမ္းကြ်ံ..
ငါ့နွလံုးသားထဲစူး၀င္နွစ္ၿမွဳပ္ၿပီးေတာ့မွ...
ေမ့ေဆးမပါ အစိမ္းသက္သက္ဓါးနဲ ့ခြဲထုတ္..
နွလံုးသား တစ္ပိုင္းတစ္စ ဆြဲနဳတ္မွေတာ့...
ငါ သည္းသည္းလွဳပ္နာၿပခဲ့တာ...
လြန္တယ္လုိ ့မသတ္မွတ္ပါနဲ   ့.....

မဖိတ္ေခၚပဲနင္လာခဲ့သလို...
မနွင္ခင္ ၿပန္ထြက္သြားပါ..
၀င္ခ်င္တိုင္း၀င္၊ ထြက္ခ်င္တိုင္းထြက္..
ထင္ရာစိုင္းရေအာင္...
ငါ့နွလံုးသားက...
လူေတြက်ိတ္က်ိတ္တိုးတဲ ့..
ရပ္ကြက္ထဲက အလွဴအိမ္မဟုတ္ဘူး....။

Thursday 11 October 2012

သူ.....

သူဆိုတာ....
အၾကည့္တစ္ခ်က္ 
ရင္ကိုလွဳပ္ခတ္ေစတဲ ့
ညိွဳ ့ခ်က္ၿပင္းၿပင္းနဲ ့လူတစ္ေယာက္ေပါ့....။

သူဆိုတာ...
ဘ၀ကိုခပ္ခါးခါးလို ့ၿမင္ရင္း
အသစ္မရွားတဲ ့ဘ၀မွာ
အခ်စ္ေတြအမ်ားအၿပား
ရွိေနသူ....။

သူဆိုတာ...
တခါတခါ စာနာတတ္သေလာက္...
တခါတခါ မညွာတာတတ္သူ....။

သူဆိုတာ....
အေဟာင္းကိုပစ္
အေကာင္းကိုခ်စ္သူ...
အတိမ္းအေစာင္းရွိလွ်င္
အၿမဲပုန္းေရွာင္သူ....။

သူဆိုတာ....
ခ်စ္ခဲတယ္..ခ်စ္ၿမဲတယ္လို ့
လူၾကားေကာင္းေအာင္
တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ရင္း
ေစာ္တကာနဲ ့ေပ်ာ္ေနတတ္သူ.....။

သူဆိုတာ....
ေရာက္ရာအရပ္မွာ
အထာက်က်ေနတတ္ေပမယ့္
မာနကိုေတာ့ ဘယ္ေသာခါမွ
ခ၀ါမခ်ခ်င္သူ....။

သူဆိုတာ.....
အနိုင္ယူၿခင္းဘာသာရပ္မွာ
ဂုဏ္ထူးအၿမဲထြက္တတ္ေပမယ့္...
အေလွ်ာ့ေပးၿခင္းဘာသာရပ္မွာေတာ့..
အၿမဲ ဘဲဥ မကြဲခဲ့ဖူးသူ.....။

သူဆိုတာ...
ညွိဳ ့ခ်က္ၿပင္းတဲ ့ေၿမြေဟာက္တစ္ေကာင္ေပါ့..
သားေကာင္အလာကို
တစိုက္မတ္မတ္ေစာင့္ၾကည့္ေနသူ....။

သူဆိုတာ....
မာယာေတြနဲ ့ယဥ္ပါး..
အထာညက္ေအာင္သင္ထားသူ..
ညာတတ္ေအာင္လဲသင္ၾကားလို ့..
ၿပဳစားတတ္တဲ ့အတတ္ေတြနဲ ့
သူတပါးအသက္ကိုလဲသတ္တတ္ေသးသူ.....။

Friday 5 October 2012

ဇေ၀ဇ၀ါနဲ ့ က်န္ရစ္သူပါ..ေမာင္...

ေမဦး... နင္ ဟိုကိစၥၾကားၿပီးၿပီလား...
ဘာကိုလဲဟင္..  မ်က္လံုးေလးကလယ္ကလယ္နဲ ့ကြ်န္မသူ ့ကိုၿပန္ၾကည့္ေနမိတယ္...။
သူက "မသိေသးဘူးထင္တယ္.. မေၿပာေတာ့ပါဘူး "...
" အဲ ့လိုမလုပ္နဲ ့ေလ.. ေမဦးကိုေၿပာၿပပါ .. " ကြ်န္မ သိခ်င္စိတ္ေတြ အရမ္းၿပင္းပ်လာခဲ့ပါတယ္။
သူက မေၿပာဘူး ဆိုေတာ့ ပိုၿပီးသိခ်င္လာမိတယ္။
                 ေအာင္ ေလ... မေန ့ကပဲ မိန္းမခိုးလာခဲ့ၿပီ တဲ ့...
လံုး၀ကို မထင္မွတ္ထားတဲ ့ကိစၥေတြပါ။ ေအာင္ ဆိုတာ ကြ်န္မရဲ ့ခ်စ္လွစြာေသာခ်စ္သူ.. သူငယ္ခ်င္း
ဆိုလဲ မမွားဘူးေပါ့..ငယ္ငယ္တည္းက ေသးငယ္တဲ ့ၿမိဳ ့ေလးမွာ ေနရင္း တူတူၾကီးၿပင္းလာတဲ ့သယ္ရင္း
အရင္းေခါက္ေခါက္ၾကီးေတြေလ။သယ္ရင္း ဘ၀ကေနခ်စ္သူၿဖစ္လာခဲ့တာဆိုေတာ့ တၿခားခ်စ္သူေတြထက္
အခ်စ္ေရာ.. သံေယာဇဥ္ပါ ပိုလာခဲ့ရသူပါ။
              ကြ်န္မ နားကို ကြ်န္မ မယံုနိုင္ေအာင္ ၿဖစ္ေနခဲ့တယ္.။ေအာင္ က ဒီလိုလုပ္တတ္တဲ ့လူစားမ်ိဳး
မဟုတ္ပါဘူး။သူ ့အေၾကာင္း ကြ်န္မ ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့။ ကြ်န္မ ကိုသူသိပ္ခ်စ္ခဲ့တယ္။ကြ်န္မလဲ
သူ ့ကိုသိပ္ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မ စကားဆို သူ သိပ္နားေထာင္တတ္တာ..။ကြ်န္မ တစ္ခု ပူဆာလုိက္ရင္
သူ မရရေအာင္ လုပ္ေပးတတ္တဲ့ သူပါ။
              သူနဲ ့ကြ်န္မ ခ်စ္သူၿဖစ္တာ အိမ္ ကမိဘေတြသိေတာ့ သူ ့မိဘေတြက သေဘာတူေပမယ့္
ကြ်န္မ မိဘေတြကေတာ့ လံုး၀ သေဘာမတူခဲ့ပါဘူး.။ ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့.. သူ ့မိဘေတြက ဒီၿမိဳ ့မွာ
ေနတဲ ့သူေတြထက္ ိပု္ကဆံ နဲနဲပိုရွိေတာ့ နဲနဲေမာက္မာခ်င္တယ္ေလ။ဒါ့ေၾကာင့္ ကြ်န္မ ကိုင ဲ့ၿပီး သေဘာ
မတူခဲ့တာ...။
                  ဒါေပမယ့္ သူ ့မိဘေတြကေတာ့ ကြ်န္မ ကိုအရမ္းသေဘာက်ၾကတယ္။မယူရေသးေပမယ့္
ေခြ်းမ တေယာက္လို ဆက္ဆံၾကတယ္။မဂၤလာေဆာင္ဖို ့ကိုလဲ စိတ္ကူးေတြယဥ္ၾကတယ္ေလ။သူ ့မိဘ
ေတြက သူမ်ားအေပၚမေကာင္းခ်င္ မေကာင္းပဲေနမယ္.. ကြ်န္မ အေပၚကိုေတာ့ အရမ္းေကာင္းၾကတာပါ။
                     ၿမိဳ ့ေလးက က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမို ့ကြ်န္မတို ့တစ္ခါ ခ်ိန္းေတြ ့ဖို ့ကို ကြ်န္မ မိဘေတြမေတြ ့ဖို ့
ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လ်ိဳ းနဲ ့ေတြ ့ခဲ့ရတယ္။ဟိုလမ္းသြား ဦးေလးနဲ ့ေတြ ့..ဒီလမ္းသြား ေမာင္ေလးက်ဴရွင္အၿပန္နဲ ့
တိုးနဲ ့.. ပတ္ၿပီးေရွာင္ေနရတဲ ့အထိပါပဲ။အဲ့လိုမ်ိဳး.. ကြ်န္မရဲ ့မိဘေတြသေဘာမတူတဲ ့ၾကားက ခ်စ္ခဲ့ၾကတာပါ။
ကြ်န္မ မိဘေတြသေဘာမတူတာကိုလဲ သူသိတယ္။ဒီလိုနဲ ့ သူ... ဘာမေၿပာဘာမေၿပာနဲ ့.. တစ္လတိတိ
ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းေနခဲ့ပါတယ္။ဒီေန ့မွာ ဒီလိုစကားေတြၾကားရလိမ့္မယ္လို ့ကြ်န္မလံုး၀ကိုမထင္ခဲ့တာပါ။သူနဲ ့ကြ်န္မ
မေတြ ့ၿဖစ္ဘူးဆိုေပမယ့္ ၿပတ္သြားတာလဲမဟုတ္ခဲ့ဘူးေလ။ " သူ ...မိန္းမခိုးလာခဲ့ၿပီတဲ ့လား" .. ကြ်န္မဘယ္လို ယံုေပးရမလဲ.... ဒီၿမိဳ ့ေလးဆိုတာ.. ဒီလူဒီလူေတြပဲရွိတာ.. ကြ်န္မနဲ ့သူ ့အေၾကာင္း လူတိုင္းလိုလိုသိၾကတာ...
အခုေတာ့.. သူက ကြ်န္မ မဟုတ္တဲ ့တစ္ေယာက္နဲ ့တဲ ့... ကြ်န္မ ဘယ္လိုမ်က္နွာနဲ ့မ်ားဆက္ေနသြားရမလဲ...
ဒါေတြဟာ ယံုတမ္းစကားေတြပဲ ၿဖစ္လိုက္ေစခ်င္တယ္။

ရင္ထဲမွာ နာနာက်င္က်င္ခံစားလိုက္ရတယ္။လုပ္ရက္လိုက္တာ...။မ်က္ရည္ေတြပါးၿပင္ထက္
စီးက်မလာေအာင္ ကြ်န္မ မနဲထိန္းထားရတယ္။ခ်စ္ခဲ့မိလို ့ နာက်င္ခံစားရတယ္ဆိုတာထက္ မခံခ်င္စိတ္
ေတြက ကြ်န္မ ရင္ကိုပိုၿပီး ေၿဗာင္းဆန္ ေစတယ္။
               သူဘာလို ့ဒီလိုလုပ္သြားရက္တာလဲ...ကြ်န္မ မိဘေတြက သေဘာမတူတာကို မခံခ်င္လို ့မ်ား
လား....ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ကြ်န္မကိုၿဖတ္ၿပီးမွ ဆို ကြ်န္မ ေၿဖသာပါေသးတယ္။ၿပီးေတာ့ ..သူတို ့ၾကိဳက္တာ
တစ္လပဲရွိေသးတယ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္မနဲ ့ေ၀းေနတဲ ့ကာလမွာပဲစေတြ ့ၿပီး ယူခဲ့ၾကတာေပါ့....။
               ခ်စ္သူ.... နင္နဲ ့ငါ ခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ ့နွစ္ရွည္လမ်ားက တစ္လဆိုတဲ့အခ်ိန္အတိုင္းအတာ အတြင္းမွာ
လြယ္လြယ္ပဲေၿပာင္းလဲသြားနိုင္လား....ဆယ္နွစ္ေက်ာ္ဆိုတဲ ့အခ်ိန္တစ္ခု က တစ္လဆိုတဲ ့တိုေတာင္းတဲ ့
အခ်ိန္ကိုမယွဥ္နိုင္ဘူးတဲ ့လား...ငါ့ကိုသိပ္ခ်စ္ခဲ့တယ္လို ့ငါထင္ခဲ့တဲ ့နင္က ေန ့ခ်င္းညခ်င္း ေၿပာင္းလဲသြား
တာ ငါအခုထိ မယံုၾကည္နိုင္ေသးဘူး။ဒါအိပ္မက္ဆိုရင္ ငါၿမန္ၿမန္ နိဳးထ ပါရေစ....
                ဒါေပမယ့္ ဒါအိပ္မက္မဟုတ္ခဲ့ဘူး..။တကယ့္အၿဖစ္အပ်က္တစ္ခုပါ။အဲ့ဒီအမွန္တရားကိုရင္ဆိုင္
ဖို ့ ကြ်န္မ တစ္ေန ့မွာ စိန္ေခၚခံလိုက္ရတယ္။ သူတို ့ရဲ ့မဂၤလာဖိတ္စာ... သယ္ရင္းမ်ားက တဆင့္ ကြ်န္မ
လက္ထဲ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ဒီဖိတ္စာ ကိုဘယ္လိုစိတ္ကူးနဲ ့မ်ား ကြ်န္မ လက္ထဲ အေရာက္ပို ့နိုင္ရတာလဲ...
"ငါမသြားခ်င္ဘူးဟာ... ေတာ္ၾကာ .. ငါစိတ္မထိန္းနိုင္ပဲ မ်က္ရည္က်လာခဲ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ..."
သယ္ရင္းေတြကိုေၿပာၿပေတာ့ သူတို ့လဲ အေၾကာင္းသိေတြမို ့ကြ်န္မကို မသြားတာပဲေကာင္းပါတယ္လို ့ေၿပာ
လာေတာ့.. ဒီလိုနဲ ့ကြ်န္မရဲ ့ခ်စ္လွစြာေသာ သယ္ရင္းခ်စ္သူ ရဲ ့မဂၤလာပြဲကို မသြားၿဖစ္ခဲ့ပါဘူး....။
              ဒါဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ဆိုရင္ "ၿပီးပါၿပီ " ဆိုတဲ ့စာတန္းနဲ ့အတူ ကန္ ့လန္ ့ကာခ် ရေတာ့မွာပါ...။
ဒါေပမယ့္ ဒါဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္မွ မဟုတ္ခဲ့တာ...။ဒါ တကယ့္အၿဖစ္အပ်က္ေလ... ကြ်န္မရင္ကို စုတ္ၿပတ္သြားေအာင္ လုပ္နိုင္ခဲ့တဲ ့တကယ့္ အၿဖစ္အပ်က္တစ္ခုပါ....။ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့.. သူတို ့ေၿပာင္းလာတဲ့အိမ္နဲ ့ကြ်န္မတို ့အိမ္ကမ်က္ေစာင္းထိုးေလးတင္...။

သူတို ့ကုန္စံုဆိုင္ဖြင့္ထားတယ္ေလ။ကြ်န္မ မေတြ ့ခ်င္ေပမယ့္ ေန ့တိုင္းဒီမ်က္နွာေတြကို ေတြ ့ေနရပါတယ္။ကံၾကမၼာ
က ကြ်န္မကို တကယ္က်ီစားလြန္းပါတယ္။သူတို ့မ်က္နွာ ေတြ ့ခြင့္ေပးတာနဲ ့တင္မေက်နပ္ေသးဘူး..။သူတို ့
ရဲ ့ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ၿပံဳးရႊင္က်ီစယ္ေနတဲ ့အၿပဳအမူေတြထိပါ ေတြ ့ခြင့္ရခဲ့တယ္.။ဆိုင္ေရွ ့မွာ ေၿပးတမ္းလိုက္တမ္းေဆာ့
ရင္းၿမဴးတူးေနတဲ ့ပံုကို ၿမင္ရတဲ ့ကြ်န္မ မွာေတာ့ ခါးသီးတဲ ့ေ၀ဒနာၾကီးေတြနဲ ့ပဲ ရင္းနွီးကြ်မ္း၀င္ခဲ့ရတယ္...။
                ဒီအၿဖစ္အပ်က္ကိုၾကည့္ရင္း ၀န္တိုစိတ္ေတြ တားမနိုင္ ဆီးမရ တဖြါးဖြါးနဲ ့ၿဖစ္ေပၚလာေနဆဲပါပဲ...။
ဒီလိုနာက်င္မွဳေတြပဲ ရေတာ့မယ့္ ေနရာမွာ ကြ်န္မ ဆက္မေနခ်င္ေတာ့တာ ကြ်န္မ မမွားပါဘူးေနာ္...။ဒီလိုန
ဒီလိုနဲ ့ဒီၿမိဳ ့ေလးကိုစြန္ ့ၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို ့ရန္ကုန္ကို တက္လာခဲ့ပါတယ္။တစ္နွစ္တစ္ေခါက္ ဒီေနရာကို ၿပန္ေရာက္ၿဖစ္ေပမယ့္ သူရွိနိုင္မယ့္ ေနရာေတြကို ကြ်န္မ ေရွာင္ေနခဲ့ပါတယ္။
               တစ္ေန ့မွာ ကြ်န္မဦးေလးရဲ ့ဆိုင္ကယ္ေနာက္ခံုက လိုက္စီးရင္း သူရွိတတ္တဲ ့ေနရာ အေရာက္..သူ ့ကိုေရွာင္ဖို ့မ်က္နွာကို တစ္ဖက္လွည့္လိုက္တဲ ့အခ်ိန္ ကြ်န္မလွည့္လိုက္တဲ ့ဖက္က အုတ္ခံုေပၚထိုင္ေနတဲ ့သူ
နဲ ့မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုၿဖစ္ေအာင္ သြားဆံုမိေသးတယ္။ သူက ကြ်န္မ ၿပန္ေရာက္ေနတာ မသိဘူးထင္ပါတယ္။
အံ့ၾသတဲ ့ပံုနဲ ့ပါးစပ္ၾကီး အေဟာင္းသားနဲ ့ကြ်န္မကို ေငးၾကည့္ေနခဲ့တယ္..။
              ကြ်န္မ ေလ... ခ်က္ခ်င္းသူ ့ဆီကေန အၾကည့္ကိုလႊဲလိုက္ပါတယ္။ဒီတစ္သက္ ဒီမ်က္နွာကို ထပ္မေတြ ့ပါရေစနဲ ့ေတာ့။သစ္စိမ္းခ်ိဳးခ်ိဳးရက္တဲ ့ခ်စ္သူရယ္.... သူလဲ ေတာင္းပန္ပါတယ္လို ့မေၿပာခဲ့သလို.. ကြ်န္မလဲ
သူ ့အၿပစ္ေတြကို ခြင့္လႊတ္လား.. မလႊတ္ဘူးလား.. ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေ၀ခြဲတတ္ေတာ့ပါဘူး...။သူေပးခဲ့တဲ ့အခ်စ္
ဆိုတာ ကြ်န္မ အတြက္ေတာ့ ခါးသက္လြန္းပါတယ္။ရက္စက္ပါေပ့ ခ်စ္သူရယ္... ဆိုတဲ ့စကားကလြဲၿပီး ကြ်န္မဘာမွမေၿပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး....။


(ဒါတကယ့္အၿဖစ္အပ်က္တစ္ခုပါ။ကြ်န္မသယ္ရင္းတေယာက္ရဲ ့ကိုယ္ေတြ ့ေလးေပါ့..။သူေၿပာၿပတဲ ့အခ်ိန္
ကြ်န္မ နားေထာင္ေနရင္းနဲ ့မ်က္ရည္လည္မိတယ္။သူကေတာ့ ဘာမွမၿဖစ္သလိုေၿပာေနေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္
တုန္းက သူလဲအလူးအလဲခံစားရမယ္လို ့ကြ်န္မ ထင္တယ္။အၿဖစ္အပ်က္က သူေၿပာသလိုေရးခဲ့တာ...
ခံစားခ်က္ေတြ.. ေမဦးရဲ ့ရင္ထဲက သူ ့ကိုယ္သူၿပန္ေၿပာေနတဲ ့.. သူ ့ခ်စ္သူကိုေၿပာေနတဲ ့စာသားေတြက
ေတာ့ကြ်န္မၿဖည့္စြက္ထားတာပါ..။သူက ဘယ္လိုခံစားရတယ္ဆိုတာေတာ့ မေၿပာၿပခ်င္ေတာ့လို ့..။
တကယ့္အၿဖစ္အပ်က္က ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းလွေပမယ့္ အေရးအသားမကြ်မ္းေသးတဲ ့ကြ်န္မလက္ထဲ
ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ၾကီးၿဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။အားလံုးပဲ ၿဖည့္စြက္ၿပီး ခံစားဖတ္ရွဳေပး
ၾကဖို ့ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္ရွင္..... း)