ငါတို ့ေတြဟာဒရိုင္ဘာေတြေပါ့

က်မွာအြန္လိုင္းကတဆင့္အရမ္းကိုခင္မင္ရတဲ့အကိုတေယာက္ရွိပါတယ္..
သူကေၿပာဖူးတယ္..ငါတို ့ေတြဟာဒရိုင္ဘာေတြပါတဲ့..လမ္းခရီးတခုမွာမီးပိြဳင့္
မိရင္းအခိုက္အတန္ ့ေတြ ့ၾကတဲ့ဒရိုင္ဘာေတြေပါ့ေလ..
မီးပိြဳင့္ကမီးနီကေနမီးစ္ိမ္းေၿပာင္းသြားတဲ့အခါရပ္ေနခ်င္ေသးရင္ေတာင္ရပ္ခြင့္
မရွိေတာ့ပဲအခ်င္းခ်င္းလက္ၿပနွဳတ္ဆက္ၿပီးကို ့လမ္းကိုဆက္ေလွ်ာက္..ကို ့ခရီးကိုနွင္
ၾကရမယ့္ဒရိုင္ဘာေတြေပါ့ေလ..ခဏတာေတြ ့ၾကတဲ့အခိုက္အတန္ ့မွာၿပံဳးၿပံဳးရြွင္ရြွင္
နဲ ့ေနသြားၾကရမယ္တဲ့ေလ..
အကိုဒီလိုေၿပာလိုကတဲ့အခ်ိန္မွာက်မမ်က္ရည္က်မိတယ္..ၿပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့
လဲဟုတ္ေနခဲ့တယ္ေလ...ေတြ ့ဆံုၿပီးရင္ခြဲခြာၿခင္းကထပ္က်ပ္မကြာလိုက္ေနတယ္ဆိုတာ
အားလံုးသိၿပီးၿဖစ္ၾကမွာပါ...တနည္းအားၿဖင့္ေၿပာရရင္လူေတြဟာခြဲခြာဖို ့ကိုေတြ ့
ဆံုေနၾကရတယ္လို ့လဲေၿပာလို ့ရပါတယ္..
က်မကေတာ့ဒီသေဘာတရားကိုလက္ခံနိုင္ေပမယ့္...တကယ္တမ္းၾကံဳဖို ့ကိုေတာ့
ရင္မဆိုင္ရဲေသးပါဘူး..
ခြဲခြာၿခင္းမရွိေစဖို ့ေတြ ့ဆံုၿခင္းကိုေတာင္ၿငင္းပယ္ခ်င္မိတယ္...