ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္

အသဲကြဲတယ္လို ့ေတာ့
ငါေခါင္းစဥ္မတပ္ခ်င္ဘူး....
ငါ့ရင္ေတြနဲနဲေဆြးပူတာေတာ့အမွန္ပဲ

ငါလြမ္းေနတယ္လုိ ့လဲ
သူၾကားေအာင္မေၾကညာခ်င္ဘူး..
တကိုယ္ေရညေတြမွာ
နဲနဲေတာ့ အထီးက်န္ဆန္ေနမိတာေတာ့အမွန္ပဲ

ငါအရမ္းခ်စ္ခဲ့မိတယ္လို ့လဲ
မ၀န္ခံခ်င္ေတာ့ဘူး.....
ဘယ္သူ ့အေပၚမွမထားဖုူးတဲ့အခ်စ္နဲ ့
ေတာ့ခ်စ္ခဲ့မိတာအမွန္ပဲ

ငါနာၾကည္းသြားတယ္လို ့လဲ
မေၿပာခ်င္ဘူး..
ငါရင္းခဲ့သမွ် အၿမတ္မရွိ
အရင္းေတာင္ၿပဳတ္ခဲ့လို ့
နဲနဲေလးေတာ့ခံၿပင္းတာအမွန္ပဲ

အရင္ကအတူေသာက္ခဲ့တဲ့
ေကာ္ဖီေအးေအးတစ္ခြက္
အခုခ်ိန္မွာၿပန္ေသာက္ရင္ေတာင္
ငါ့ရင္ေအးၿမနိုင္မွာမဟုတ္မွန္းသိေနလို ့
ေကာ္ဖီေတာင္ မေသာက္တာၾကာေနခဲ့ပီပဲ....

နွစ္ေယာက္အတူထိုင္ေနက်
ကန္ေဘာင္ကခံုတန္းလ်ားေလးကလဲ
ငါ့ကိုေလွာင္ေၿပာင္ေနသလိုပါပဲလား...

ေနာင္တဆိုတဲ့စကားေလးနွစ္ခြန္း
မရမိေအာင္ငါ အၾကိမ္ၾကိမ္ၾကိဳးစားခဲ့သမွ်
ငါအတံုးအရုန္းနဲ ့လဲက်သြားတဲ့အခ်ိန္
နင့္ေၾကာင့္ ေနာင္တအၾကီးအက်ယ္ရခဲ့တယ္...

အနမ္းတံတားလို ့နင္အမည္တပ္ခဲ့တဲ ့
တံတားေလးတစ္ခုေပၚမွာ
ငါ့ဆီကရိုးသားမွဳေတြ နင္အေရာင္ဆိုးခဲ့တယ္..

အလိမ္အညာေတြနဲ ့ငါ့ကိုလွည့္စားတယ္
အရွံဳးလို ့ေတာ့ငါမဆိုခ်င္တဲ့
ငါ့က်ရွံဳးခန္းေလး နင္စိမ္ေၿပနေၿပထိုင္ၾကည့္ေနခိုက္
ငါရင္နာနာနဲ ့စိတ္ပိုင္းၿဖတ္ခဲ့တယ္
ငါဘယ္ေတာ့မွနင့္အတြက္နဲ ့မ်က္ရည္မက်ေတာ့ဘူး...

အမွားၿပင္ဆင္ခြင့္သာရွိခဲ့ရင္
ငါ့ဘ၀စာမ်က္နွာထဲက
နင္နဲ ့ခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ ့အခ်ိန္ေတြကို
ဒိုင္ယာရီစာမ်က္နွာေပါင္းမ်ားစြာလို
ငါလံုးေၿခလို ့အမွိဳက္ပံုးထဲ
လႊင့္ပစ္ခ်င္မိတယ္...

နင္ၾကားေအာင္ေတာ့ငါေၿပာခ်င္ေသးတယ္
၀ဋ္ဆိုတာလည္တတ္သတဲ့...
သတိၾကီးၾကီးနဲ ့ေတာ့ နင့္ခရီးကိုဆက္လို ့
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ ့ေၿပာခဲ့လိုက္မယ္....။

ဇတ္သိမ္းခန္း

"ေမ.. ကိုယ္တို ့ဒီလိုဆက္ေနလို ့ေကာင္းပါ့မလားလို ့ကိုယ္စဥ္းစားေနတာ....
"ေမ ကိုယ့္အေပၚေကာင္းခဲ့တယ္..ကိုယ့္အေပၚေမေကာင္းခဲ့သေလာက္ကိုယ္ေမ့အေပၚၿပန္မေကာင္းခဲ့နိုင္ဘူး..."
"ကိုယ့္ဘ၀အေၿခအေနနဲ ့အခုခ်ိန္မွာေမ့ကို ကိုယ္လက္ထပ္ဖို ့အင္အားမရွိဘူး..
အလုပ္လဲအဆင္မေၿပဘူး.. ကိုယ္အရမ္းစိတ္ရွဳပ္ေနတယ္...ကိုယ္အလုပ္ကိုပံုမွန္ၿပန္ၿဖစ္ေအာင္မနဲၿပန္လုပ္ရမွာ..ဒီေတာ့ ကိုယ္တို ့နွစ္လ
ေလာက္မေတြ ့ပဲေနၾကရေအာင္...."
"ဒီလိုေနရင္းနဲ ့ေမ ကိုယ့္ကိုအရမ္းေတြ ့ခ်င္လာခဲ့ရင္ ကိုယ့္ကိုဖုန္းဆက္လိုက္..
ကိုယ္အေရာက္လာခဲ့ေပးမယ္.. ကိုယ္လဲေမ့ကိုအရမ္းေတြ ့ခ်င္လာတဲ ့တစ္ေန
့လာေတြ ့မယ္ေလ..''
သူမခပ္ေထ့ေထ့ေလးၿပံဳးလိုက္မိသည္။ဒီေလာက္ဆိုသူဘာေၿပာခ်င္လဲဆိုတာသူ ့အေၾကာင္းေကာင္းေကာင္းနားလည္တဲ ့သူမ သိေနခဲ့ၿပီေလ...။
" ေမ .. ကိုယ့္ကိုေၿပာစရာစကားမရွိေတာ့ဘူးလား.. တစ္ခုခုေတာ့ေၿပာပါဦး..ေမ့ဆီကတစ္ခုခုေတာ့ၾကားခ်င္တယ္.."
တခ်ိန္လံုးတိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ ့သူေၿပာတာပဲနားေထာင္ေနခဲ့တဲ
့သူမကိုသူေၿပာလိုက္ၿခင္းပါ...။
"အခုလို ေမ့အလုပ္ထိတကူးတကလာၿပီးေၿပာေနတဲ ့စကားေတြရဲ ့နိဂံုခ်ဳပ္ကဘာလဲ..
ဘာၿဖစ္ခ်င္တာလဲ.. ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေၿပာပါ... "
သူ ့ေမးခြန္းကိုမေၿဖပဲ သူမကပဲထပ္ဆင့္ေမးလိုက္သည္။
သူသက္ၿပင္းရွည္ၾကီးခ်ၿပီးစကားကိုဆက္မလိုနဲ ့ၿငိမ္ေနသည္...။
တိတ္ဆိတ္ၿခင္းကသူမတို ့နွစ္ေယာက္ၾကားမွာအခ်ိန္အခိုက္အတန္ ့တစ္ခုအထိစိုးမိုးေနခဲ့သည္။
ခဏၾကာေတာ့သူကပဲတိတ္ဆိတ္မွဳကိုၿဖိဳခြင္းလိုက္နိုင္ခဲ့သည္။
"ကိုယ္ တို ့ လမ္း ခြဲ ၾက ရ ေအာင္"
တစ္လံုးခ်င္းစီေၿပာထြက္လာတဲ ့သူ ့စကားသံတိုးတိုးေလးေပမယ့္သူမနားထဲမွာေတာ့မိုင္းဗံုးတစ္ခုေပါက္ကြဲသြားသလို
ဟိန္းခနဲၿမည္သြားသည္။
" ဒါပဲလား.". ဆိုတဲ ့အၾကည့္မ်ိဳးနဲ ့သူမ သူ ့ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
ေခါင္းတစ္ခ်က္ၿငိမ့္ၿပလိုက္သည္။
ေကာင္းၿပီေလ."... ေၿပာၿပီးခ်က္ခ်င္း သူမမ်က္နွာကိုလွည့္ပစ္လိုက္သည္။
ေ၀့တက္လာတဲ ့မ်က္ရည္ေတြကိုသူမၿမင္ေစရဘူး... မ်က္ရည္ေတြသူမၿမင္ခဲ့ေပမယ့္
အဖ်ားခပ္သြားတဲ ့သူမရဲ ့အသံကိုေတာ့ သူသတိၿပဳမိေကာင္းၿပဳမိပါလိမ့္မည္။သူမေရွ ့ကို လက္ေဆာင္ထုပ္တစ္ခုထုတ္ေပးရင္း
" ဒါေမ့အတြက္ ..... ကိုယ္ဘာ၀ယ္ရမွန္းမသိလို ့.. ဒါပဲ၀ယ္လာခဲ့တယ္.."
Revlon ကအသစ္ထုတ္တဲ ့ဆံပင္အေရာင္တင္တဲ့ေဆးေလးတစ္ခုပါ..
အလွအပကိုသိပ္ဦးစားမေပးတဲ ့သူမကို အလွကုန္ပစည္းေလးေပးခဲ့တဲ ့သူ ့ကိုၾကည့္ၿပီး
ဒါေလ်ာ္ေၾကးလား... ေမးၿပီးသူမတစ္ခ်က္ၿပံဳးလိုက္သည္။ခနဲ ့ၿပံဳးေလးတစ္ခုပါ....။
"အရာရာအတြက္ကိုယ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး.. ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္..ေမ.."
"ေတာင္းပန္ဖို ့မလိုပါဘူး.. "
"ေမလဲအခ်ိန္ခဏေလးအတြင္းမွာဒဏ္ရာေတြသက္သာသြားမွာပါ..."
"အဟား..သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့.. အရင္ကလဲဒီလိုအၿဖစ္မ်ိဳးၾကံဳခဲ့ဖူးတယ္..
ဒါေပမယ့္တစ္ရက္ထဲပဲခံစားလိုက္ရတယ္.."
သူမခပ္ဟဟေလးၿပံဳးၿပီးၿပန္ေၿပာလိုက္သည္။
"ေမ.. ကိုယ္ေနာက္ဆံုးအေနနဲ ့ေမ့လက္ေလးကိုကိုင္ခ်င္တယ္..ခြင့္ၿပဳမလားဟင္.."
ဒါကေတာ့သိပ္ကိုတရားလြန္တဲ ့ေတာင္းဆိုမွဳတစ္ခုပါ.. ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာေတာင္
အတၱဆန္ဆန္စကားဆိုလာတဲ ့သူ ့ကိုသူမ ဘာစကားမွမတံု ့ၿပန္ခဲ့ဘူး...။သူမေခါင္းကို
ငံု ့ထားလိုက္တယ္.. "ရွင္မလိုခ်င္ေတာ့လို ့စြန္ ့ပစ္မယ့္ပန္းတစ္ပြင့္ကို နွေၿမာသလိုနဲ ့
နမ္းရွဳတ္ဖို ့မလိုပါဘူး.".. လို ့လဲစိတ္ထဲကေၿပာေနမိတယ္...။
သူမ မဖိတ္ေခၚပဲ.. သူမဘ၀ထဲကိုသူ ့သေဘာနဲ ့သူ၀င္လာခဲ့ၿပီး.. အခုေတာ့သူမ
မနွင္ပဲသူ ထြက္သြားခဲ့ပါၿပီ...။
သူမသိပ္ၿမတ္နိုးတဲ ့ရင္ခြင္တစ္ခုဒီေန ့ကစၿပီးသူမနဲ ့မသက္ဆိုင္ေတာ့ဘူး....ဆိုတဲ ့
အသိ.. အဲ့ဒီအသိေတြကနွိပ္စက္ေနခဲ့တာ... အရင္းအနွီးကမ်ားေနခဲ့လို ့ဆံုးရွံဳးမွဳမ်ား
တဲ ့ဒဏ္ကိုသူမ မခံနိုင္တာ ဆန္းေတာ့မဆန္းပါဘူး..
ထားလိုက္ပါေလ.. ၿပီးခဲ့ပါၿပီ.. အားလံုးၿပီးဆံုးသြားၿပီ..အိပ္မက္တစ္ခုဟာအိပ္မက္
တစ္ခုပါပဲလား... အစတည္းကအလြဲေတြနဲ ့ေရွ ့ဆက္ဖို ့မသင့္ေတာ့လို ့အားလံုးအတြက္
အေကာင္းဆံုးၿဖစ္ေအာင္တို ့နွစ္ေယာက္ေစာေစာစီးစီးလမ္းခြဲတာပဲေကာင္းပါတယ္ေလ..
နာနာက်င္က်င္အေတြးတစ္ခုနဲ ့သူမခပ္ေထ့ေထ့ေလးၿပံဳးလိုက္ၿပီး.. စိတ္ထဲကလဲ
"ထြက္သြားၿပီးၿပီဆိုမွေတာ့ ၿပန္မလာခ်င္ပါနဲ ့ေတာ့..". လို လဲသူ ့ကိုသတိေပးစကား
ဆန္ဆန္ေၿပာေနမိတယ္....။
ရွင္သိထားဖို ့က.. ေယာက္်ားတေယာက္လမ္းခြဲစကားအေၿပာခံရလို ့က်ရွံဳးသြား
မယ့္မိန္းမထဲမွာ ေမဆိုတဲ ့ကြ်န္မ မပါဘူး.. အေလးအနက္မရွိခဲ့လို ့ေတာ့မဟုတ္ဘူး..
အားလံုးထက္ပိုၿပီးေလးနက္ခဲ့တယ္.. ဒါေပမယ့္ ေပးလိုက္ရတာနဲ ့ၿပန္ရတာနဲ ့မညီမွ်တဲ ့
အခါ.. ကြ်န္မနွလံုးသားေလးမာေက်ာသြားခဲ့တာ မဆန္းပါဘူး..
ေၿပာၿပီးတဲ ့စကားကိုလဲ ၿပန္မရုတ္သိမ္းခ်င္နဲ ့ေတာ့.. ေက်ာခိုင္းၿပီးၿပီဆိုမွေတာ့လွည့္
မၾကည့္ခ်င္ပါနဲ ့ေတာ့.. ထြက္သြားၿပီဆိုမွေတာ့ၿပန္မလာခ်င္ပါနဲ ့ေတာ့.... ကိုယ့္သေဘာနဲ ့
ကိုယ္လက္လႊတ္လိုက္တဲ ့အရာတစ္ခုကို နွေၿမာသလိုနဲ ့မၾကည့္ခ်င္ပါနဲ ့ေတာ့...
တခ်ိဳ ့တခ်ိဳ ့လူေတြလိုေၿပာတဲ ့စကားနဲ ့အလုပ္နဲ ့မကိုက္တဲ ့မိန္းမတေယာက္ေတာ့
မဟုတ္ဘူး.. ေၿပာရင္ေၿပာသလိုလုပ္တယ္ဆိုတာ ၆လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္တြဲခဲ့တဲ ့ရွင္ပို
သိမွာပါ..ေစာင့္ေနမွာမဟုတ္ဘူးလို ့ေၿပာၿပီး ၿပန္လာနိုးနိုးေစာင့္ေနတဲ့မိန္းမထဲမွာ ကြ်န္မ
မပါဘူး.. မေတာင့္တေတာ့ဘူးလုိ ့ေၿပာၿပီး ေတာင့္တေနတတ္တဲ ့လူေတြထဲမွာလဲ ကြ်န္မ
မပါဘူး.. စြန္ ့လႊတ္ၿပီးမွ နွေၿမာသလိုစကားဆိုတတ္တဲ ့လူေတြထဲမွာလဲကြ်န္မ မပါဘူး...
သနားေအာင္မ်က္ရည္ခံထိုးတတ္တဲ ့လူေတြထဲမွာလဲ ကြ်န္မ မပါဘူး...
မာနကိုကိုးကြယ္တဲ ့မိန္းမတေယာက္မဟုတ္ခဲ့ဘူး.. ေနရာတိုင္းမွာ မာနမထားတတ္ေပမယ့္
လိုအပ္တဲ ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မကိုယိုင္နဲ ့မသြားေအာင္.. လဲက်မသြားေအာင္ကယ္တင္ခဲ့တဲ့
ကြ်န္မရဲ ့မာနေလးကို အခုခ်ိန္မွာေတာ့ေက်းဇူးတင္လို ့မဆံုးတာအမွန္ပဲ..
လြမ္းစရာေတြမ်ားခဲ့သလို နာစရာေတြလဲ ရွိေနခဲ့လို ့..ကြ်န္မရဲ ့လြမ္းစရာေတြကိုနာစရာနဲ ့
ေၿဖသိမ့္ရင္း.. မၾကာေတာ့တဲ ့ေန ့ရက္ေလးေတြမွာ ရွင့္ကိုေမ့သြားနိုင္မွာပါ...။
သနားတဲ ့အၾကည့္ေတြနဲ ့မၾကည့္စမ္းပါနဲ ့.. ရွင္ပတ္သတ္ခဲ့ဖူးတဲ ့..ရွင္လမ္းခြဲစကားေၿပာတိုင္း
လဲက်သြားတဲ ့မိန္းမေတြလိုခပ္ညံ့ညံ့မိန္းမတေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ဘူး...။
ကြ်န္မအတြက္ နွဳတ္ခမ္းဖ်ားေလးနဲ ့ခ်စ္တတ္တဲ ့ေယာက္်ားတေယာက္မလိုဘူး..
နွလံုးသားအစစ္နဲ ့ၿမတ္ၿမတ္နိုးနိုးခ်စ္မယ့္လူတေယာက္ပဲလိုတယ္...။
သူနဲ ့ပတ္သတ္ခဲ့တဲ ့အတိတ္ကအေၾကာင္းေတြကို ဒိုင္ယာရီထဲကစာမ်က္နွာေပါင္းမ်ားစြာလို
စုတ္ၿဖဲပစ္လိုက္ၿပီ...။
အရာရာမွာအနိုင္မယူခဲ့သလို အရွံဳးလဲ မေပးနိုင္တာ အမွန္ပဲ..
္လမ္းခြဲၿပီးထြက္သြားေပမယ့္ အရွံဳးေတြတေပြ ့တပိုက္နဲ ့ေတာ့ကြ်န္မ က်န္ခဲ့မွာမဟုတ္ဘူး..
ဘယ္အခ်ိန္ၿပန္လာမလဲလို ့လဲ ေမွ်ာ္တလင့္လင့္နဲ ့ေစာင့္ေနမွာလဲမဟုတ္ဘူး..
ၿပန္လာေအာင္စကားလွလွေလးေတြဆင္ၿပီးကဗ်ာေလးေတြလဲေရးေနမွာမဟုတ္ဘူး...
သူမ်ားအစားအစာကိုလဲသားေရက်ေနမွာမဟုတ္ဘူး...
သြားစမ္းပါ.. ကြ်န္မရဲ ့ကမၻာမွာ သူရွိေနဖို ့လဲမလိုေတာ့ပါဘူး..
ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာအလွည့္စားခံရဦးမယ့္သူ ့့မိန္းကေလးေတြနဲ ့သူ ့အတြက္ေတြးၿပီး
ေလပူတစ္ခ်က္ေတာ့မွဳတ္ထုတ္မိလိုက္တယ္...။
ထားလိုက္ပါေလ.. ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေဖါက္.. ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ၾကတာအေကာင္း
ဆံုးပါ..။
လသာသာညတစ္ညမွာ ဂစ္တာတစ္လက္ရယ္.. သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ရယ္..
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ရယ္.. ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရယ္.. ရွိေနရင္ က်န္တာဘာဆိုဘာမွမလိုအပ္ေတာ့ဘူး..
သူ္ဆိုတာလဲကြ်န္မအတြက္မလိုအပ္ေတာ့ဘူး...ထြက္သြားလိုက္ပါ...
ဆုေတာင္းတိုင္းသာၿပည့္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေနာက္ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွသူ ့လိုအေလးအနက္
မရွိတဲ ့သူနဲ ့မေတြ ့ပါရေစနဲ ့ေတာ့လို ့ကြ်န္မရင္ထဲကက်ိတ္ၿပီးဆုေတာင္းလိုက္မိပါေတာ့တယ္....။