ကြ်န္မရဲ ့အမွတ္ရစရာအၿဖစ္အပ်က္တစ္ခု

ကြ်န္မ ဆိုတာ ဘယ္သူလဲလို ့"ကြ်န္မအေၾကာင္းတေစ့တေစာင္း" ထဲမွာေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။

အဲ့ဒီ စာေလးကိုဖတ္မိတဲ ့သူေတြေတာ့ သိေကာင္းသိၾကမွာပါ...။အထူးတလည္ထပ္ေၿပာစ

 ရာမလိုေတာ့ဘူးလို ့လဲထင္ပါတယ္..။

အခုကြ်န္မ ေရးခ်င္တဲ ့အေၾကာင္းအရာက ကြ်န္မရဲ ့မၾကာေသးမီကမွ ထြက္လိုက္တဲ ့အလုပ္

အေၾကာင္းပါ.။

 ေဆး၀ါးဘြဲ ့နဲ ့ေက်ာင္းၿပီးခဲ့တဲ ့ကြ်န္မဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ ့မွာ စစခ်င္းပိုင္းမွာဖြင့္ထားတဲ ့ေဆးခန္း

(အခုေတာ့ ေဆးရံုၿဖစ္သြားပါၿပီ)မွာ ၃နွစ္တာ ကာလ ပတ္လံုး အလုပ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။သူမ်ားေတြ

 လိုေလွ်ာက္သြားၿပီးဆရာ၀န္ေတြနဲ ့ေတြ ့ရမွာ ကိုမနွစ္သက္တဲ ့ကြ်န္မ အတြက္ေတာ့ ဒီအလုပ္

 ဟာေၿခၿငိမ္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးလုပ္ရလို ့သေဘာက်ခဲ့ပါတယ္။

 အိမ္က မိဘေတြက ထြက္ၿပီး တၿခားအလုပ္ရွာပါလို ့ေၿပာခဲ့ေပမယ့္ အလုပ္အေပၚသံေယာဇဥ္

 တြယ္ေနၿပီမို ့ ကြ်န္မ မထြက္ၿဖစ္ခဲ့ပါဘူး။၃နွစ္ဆိုတဲ ့အခ်ိန္ ေရာက္လုနီးနီးမွာ ကြ်န္မအတြက္

 ၀မ္းနည္းစရာအၿဖစ္ဆိုးၾကီးတစ္ခုနဲ ့ၾကံဳေတြ ့ခဲ့ရတယ္..။

 ကြ်န္မတို ့ေဆးရံုမွာ ေဆးရံုတက္လူနာေတြလဲအမ်ားၾကီးရွိတယ္.။အဲ့လူနာေတြအတြက္ nurse aid

 ေတြက စာအုပ္နဲ ့ေဆးအၿမဲလာ၀ယ္ေပးရတယ္..။အဲ့ဒီအပိုင္းမွာ ကြ်န္မ က တာ၀န္ယူရပါတယ္။

 ကြ်န္မထက္ senior က်တဲ ့အကိုအမေတြက OPD ဘက္မွာတာ၀န္ယူၿပီး ကြ်န္မနဲ ့Junior နွစ္ေယာက္

 က Ward ထဲ က လာတဲ ့ေဆးေတြကို တာ၀န္ယူထုတ္ေပးရတယ္ေလ။လူနာေတြသံုးတဲ ့ေဆးကို စာအုပ္

 နဲ ့ကြ်န္မက အၿမဲ ေရးမွတ္ၿပီး.. ကြ်န္မရဲ ့Junior နွစ္ေယာက္က ေတာ့ အလွည့္က် စီ ထုတ္ေပးရတာေပါ့.။

  တစ္ေန ့မွာေတာ့...............

 ထံုးစံအတိုင္းပဲ စာအုပ္နဲ ့လာထုတ္လို ့ကြ်န္မ ေရးေနတုန္း junior ေကာင္မေလးက ေဆးထုတ္ေပးတယ္.။

  ကြ်န္မဆီေရာက္တဲ ့အခ်ိန္ထိအမွန္ပါပဲ.. သူ ့ဆီေရာက္သြားမွ ေဆးကိုမွားၿပီးေပးလိုက္တယ္။ၿပသနာက  

 အဲ့ဒီက စတာပါပဲ။လက္မွတ္ထိုးတာက ကြ်န္မ ေလ။(လက္မွတ္ထိုးတာကလဲကြ်န္မ ပဲလုပ္ေပးရတာပါ။

 ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ သူတို ့က ေရာက္တာ သိပ္မၾကာေသးေတာ့ လက္မွတ္မထိုးရဲၾကဘူး။ကြ်န္မပဲဒိုင္ခံထိုး

 ေပးခဲ့တာ။ယံုၾကည္တာလဲပါတာေပါ့ေနာ္.မွားလားမွန္လားမစစ္ေတာ့ပဲထိုးေပးလိုက္တာ။မစစ္ဘူးဆိုတာ

 ကလဲ လူနာတအားက်လို ့အခ်ိန္မွီထုတ္ဖို ့ေတာင္မွ အနိုင္နိုင္ဆိုေတာ့ မစစ္ေတာ့ ပဲသူတို ့ေပးတဲ ့အ

 တိုင္းပဲေပးလိုက္ရတာ။.)

 အဲ့ဒီမွာ ၿပသနာ က ေဆးရံုအုပ္ထိေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ကြ်န္မတို ့ေဘာစိက ကြ်န္မကိုေဆးရံုအုပ္နဲ ့

 ေတြ ့ဖို ့ေၿပာတယ္။ကြ်န္မ အၿပစ္မွမဟုတ္တာ.. ကြ်န္မ မွားတာမွမဟုတ္တာလို ့ေၿပာေပမယ့္ ေဘာစိက

 မင္းလက္မွတ္ထိုးထားတဲ ့အရာ မင္းတာ၀န္ယူရမယ္လို ့ယတိၿပတ္ ကြ်န္မကို ေၿပာလိုက္တယ္ေလ.။

 ကြ်န္မ ၀မ္းနည္းသြားတယ္.။ကြ်န္မ မမွားမွန္းလဲ သူသိေနတာပဲ.."သမီးမမွားမွန္းသိပါတယ္.ဒါေပမယ့္

 သမီးလက္မွတ္ထိုးတဲ ့ကိစၥမို ့သမီးလဲတာ၀န္ေတာ့ မကင္းဘူးေပါ့" လို ့ေၿပာရင္ ကြ်န္မ ခံနိုင္ပါေသးတယ္။

 အဲ့ဒီလိုနဲ ့မတတ္နိုင္ဘူးေလ.. ကြ်န္မက မဆင္မၿခင္လက္မွတ္ထိုးလိုက္မိတာကိုးးး...လို ့ပဲကိုယ့္ကိုယ္ကုိ

 အၿပစ္တင္လိုက္မိတယ္..။

 ေဆးရံုအုပ္ကိုသြားေတြ ့မယ္ ့ေန ့မွာ ကြ်န္မရဲ ့senior ေယာက္်ားေလးတေယာက္က လာၿပီးေတာ့ ကြ်န္မ

 ကိုေဆးရံုအုပ္နဲ ့ေတ ြ့ရင္ ေၿပာမယ့္စကားေတြလာသင္ေပးေနၿပန္တယ္ေလ။

 " သမီးက ေရးတယ္လို ့ေၿပာ... သမီး ပါးစပ္နဲ ့ေၿပာလိုက္တာ ကိုဟိုတေယာက္က နားၾကားမွားလို ့ေဆး

 မွားသြားပါတယ္လို ့ေၿပာ " ဆိုၿပီးကြ်န္မကို လာသင္ေပးေနတယ္..။ကြ်န္မ ထူပူသြားတယ္..။ဒါဘာၾကီးလဲ။

 အဲ့လိုေၿပာရင္ ကြ်န္မ အၿပစ္လံုးလံုးၿဖစ္သြားၿပီေပါ့.။ဒါ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ... ကြ်န္မ ကိုအဆံုးစြန္ထိ

 ေခ်ာက္ထဲ တြန္းခ်ၾကတာလား....။

 ကြ်န္မေနာက္ထပ္ တစ္ေခါက္ ထပ္ၿပီး၀မ္းနည္းသြားရၿပန္ပါတယ္။စိတ္လဲနာတယ္။ ဘာလို ့မ်ားလက္မွတ္

 ကေလးထိုးတဲ ့ကိစၥနဲ ့ကြ်န္မကို လံုးလံုး တရားခံၿဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနၾကတာလဲလို ့လဲ ေတြးၿပီး ၀မ္းနည္း

 စိတ္ေတြ ရင္မွာ တလိပ္လိပ္နဲ ့တက္လာတယ္။အလုပ္မွာရွိတဲ ့လူေတြအားလံုးေရာ .. Nurse ေတြအားလံုး

 ေရာ ကြ်န္မ မမွားမွန္းသိၾကတယ္။ကြ်န္မ ဘက္က ပါေပးၾကတယ္.။ကြ်န္မ ဘက္ဆိုတာထက္ အမွန္တရား

 ဘက္လို ့ေၿပာရင္ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္..။

 အဲ့ဒီ ကြ်န္မကို ဘယ္လိုေၿပာပါဆိုၿပီးသင္ေပးတဲ ့တေယာက္ကေတာ့ ေဆးမွားေပးတဲ ့တေယာက္ကို သ

 ေဘာက်ေနတဲ ့တေယာက္ေပါ့။

 အဲ့ဒီလိုနဲ ့ေဆးရံုအုပ္ကိုသြားေတြ ့ရပါတယ္..။ကြ်န္မတို ့ကို နွစ္ခုပဲေမးတယ္။။ ဘယ္သူက ေရးတာလဲ..။

 ဘယ္သူက ထုတ္ေပးတာလဲ..။ ဘယ္သူ ့ဆီေရာက္တဲ ့အခ်ိန္ထိမွန္ေသးလဲ.။ ဘယ္သူ ့ဆီေရာက္မွ မွား

 သြားတာလဲဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့..။အေၿဖက ရွင္းရွင္းေလးပါ..။အမွန္အတိုင္းပဲေၿပာလိုက္တယ္။

 အဲ့လိုနဲ ့ၿပသနာၿပီးသြားၿပီလို ့ထင္ထားခဲ့ေပမယ့္ မၿပီးဆံုးေသာပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လိုပဲ... ေနာက္ဆက္တြဲ

 ထပ္ရွိေနေသးတယ္ေလ။။ အဲ့ဒါကေတာ့ မွားၿပီးေပးတဲ ့အတြက္ ဒဏ္ေငြတဲ ့.. ၁သိန္းလား ၂သိန္းလား

 ကြ်န္မ ေသခ်ာမသိဘူး.. ေလ်ာ္ရမယ္တဲ ့ေလ..။စတည္းက မမွားတဲ ့သူတေယာက္ကို လက္မွတ္ထိုးလို ့ဆို

 တဲ ့ကိစၥနဲ ့တာ၀န္ယူရမယ္လို ့ေၿပာတာနဲ ့တင္ ကြ်န္မ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ထိခိုက္ခဲ့ရၿပီးၿပီ။ေနာက္ထပ္

 တေယာက္က ဘယ္လိုေၿပာပါဆိုၿပီး ကြ်န္မကို သတ္မယ့္နည္းလမ္းကို ကယ္မယ့္နည္းလမ္းလိုလိုနဲ ့သင္

 ေပးခဲ့တာလဲ ေတာ္ေတာ္ေလးတရားလြန္လာပါၿပီ.။ဒါနဲ ့မၿပီးေသးပါဘူး.. ဒဏ္ေငြဆိုတာက ပါလာေသး

 တယ္။ မတရားကို လြန္ေနၿပီလို ့ထင္မိတယ္ေလ။။

 အဲ့ဒီလိုနဲ ့ပဲကြ်န္မ ၃နွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္း မဆံုးၿဖတ္နိုင္ခဲ့တဲ ့ဆံုးၿဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ကပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ခ်

 လိုက္ပါေတာ့တယ္..။အ... လုပ္.... ထြက္....ေတာ့....မယ္။ လို ့ေပါ့..............။

 ေလ်ာ္စရာရွိတာ ေလ်ာ္ၿပီးထြက္လိုက္ေတာ့ မယ္လို ့ကြ်န္မ တို ့ေဘာစိကိုေၿပာတဲ ့ေန ့မွာ ကြ်န္မရဲ ့Junior

 က ေလ်ာ္စရာရွိတာ သူေလ်ာ္ေပးပါ့မယ္တဲ ့.. ကြ်န္မ ေလ်ာ္ပါလို ့လဲမေၿပာဘူး. မေလ်ာ္နဲ ့လို ့လဲမေၿပာ

 ခဲ့ဘူး။ေဘာစိကိုေတာ့ ေလ်ာ္ရမယ္ဆိုလဲ အခ်ိန္က်ရင္လာေပးပါ့မယ္လို ့ေၿပာၿပီး ကြ်န္မ သေဘာက်ခဲ့တဲ့

 ေနရာက အၿပီးအပိုင္ထြက္လာခဲ့တယ္။

  ကြ်န္မ မွားလား.... မွန္လား.... ကြ်န္မ ကိုယ္တိုင္လဲ မသိနိုင္ေအာင္ပါပဲ... ဒါေတြ ဘာလို ့ကြ်န္မအေပၚ

 ၿဖစ္လာရတာလဲ... ဘာလို ့ကြ်န္မ ဆီကိုမွဒီလိုၿပသနာေတြဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာရတာလဲ

 ကြ်န္မ နားမလည္နိင္ေတာ့ဘူး။ဒီကိစၥၿဖစ္ၿပီးေနာက္မွ လူေတြအေၾကာင္းကြ်န္မ သိလာရတယ္။

 လူဆိုတာ အဲ့လိုဟာေတြကိုးလို ့ကြ်န္မ သင္ခန္းစာရခဲ့တယ္။

 ဒီစာကုိ ၾကံဳလို ့ပဲၿဖစ္ၿဖစ္... တကူးတကပဲၿဖစ္ၿဖစ္... ဖတ္မိတဲ ့သူေတြရွိရင္ ကြ်န္မကို ေၿပာေပးၾကပါဦး။

 ကြ်န္မ မွားလား.. မွန္လား.... ဆိုတာကိုေပါ့...။