Thursday 30 August 2012

ေတာင္းဆိုတယ္..

ငါ့စိတ္ေတြရွဳပ္ေထြး
အေတြးေတြလဲ တုပ္ေကြးမိသလို
နံဳးခ်ိခ်ိနဲ ့ ယဲ့တဲ ့တဲ ့အၿပံဳးေတြရယ္..
နဲ ့တဲ ့တဲ ့ေၿခေထာက္ေတြေတာင္
ယိုင္မသြားေအာင္..
အေယာင္ေဆာင္ၿပီး ငါ
ေထာင္လႊားသေယာင္ေဆာင္ၿပခဲ့တယ္....

လာမယ့္အနာဂါတ္လား....
ငါေတြးေၾကာက္ေနတာ..
သူေခ်ာက္ေနတာမဟုတ္မွန္းသိလဲ..
အလိုလိုေနရင္း ငါ့စိတ္ေတြ
ေဆာက္တည္ရာမဲ ့ေနတယ္...

မနက္ၿဖန္ဆိုတာ
VCD တစ္ခ်ပ္သာဆို
ငါငိုရမယ့္ေန ့ေတြအတြက္
အကြက္က်က်ေရာက္လာမယ့္
မနက္ၿဖန္ေပါင္းမ်ားစြာကို
သိုသိပ္စြာ မ်ိဳသိပ္မေနပဲ
ရဲရဲရင့္ရင့္ ရစ္ပစ္ခ်င္မိတယ္....

ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္နဲ ့ငါ့အနား..
သူေရာက္လာတဲ ့တစ္ေန ့..
လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲမၾကိဳဆိုနိုင္ေတာင္..
သူ ့အတြက္ ထိုက္တန္ေအာင္..
အလိုက္အထိုက္ေတာ့ ေနေပးရမွာေပါ့ေလ...

ဒါေပမယ့္ ၾကိဳေတာင္းပန္မယ္..
မယ္မယ္ရရ စကားမဆိုတတ္လို ့
ငါ့အၿပံဳးေတြခ်ိဳ ့တဲ ့ေနခဲ့ရင္..
ငါ့ကိုအၿပစ္မဖို ့ပါနဲ ့...
မဆို ့မပို ့ခံစားခ်က္ေတြနဲ ့
ယဲ ့ယဲ့ေလးက်န္ေတာ့တဲ ့
ငါ့ရင္တစ္ၿခမ္း ပဲ့နွင့္ေနခဲ့ၿပီမို ့
ငါ့လုပ္ရက္အားလံုးကို
ၿဖစ္နိုင္ရင္ ေဘးမဲ ့ထားေပးပါ....။

Thursday 23 August 2012

ငါ...

ငါ...
အနဳ အလွေတြနဲ ့
သမုဒယေတြလဲမတတ္ပါဘူး..
အယုအယေတြနဲ ့
ထုဆစ္ခဲ့တာမဟုတ္လို ့
အလွအပကိုမခံစားတတ္တာ..
အဆန္းတစ္ခုမွမဟုတ္ခဲ့တာ....

ငါ...
ပညာရွင္အဆင့္မဟုတ္ပါဘူး
၀ါသနာရွင္အဆင့္သာသာမို ့
ကာရံမဲ ့ကဗ်ာနဲ ့လြမ္းခ်င္းေတြ
တမ္းခဲ့တာလဲ..
မႏြမ္းရံုတမယ္ပါ....

ငါ...
နာမည္ေက်ာ္မဟုတ္ပါဘူး..
အဆိုေတာ္ရူးမို ့..
ဂီတ မွာရစ္မူးခဲ့တာ
ၿမဴးခဲ့တဲ ့ငါ့ကိုယ္ငါ
အထူးတလည္ နာမည္မတပ္ခ်င္ဘူး...

ငါ...
နင္ေက်ာခဲ့သမွ်
အေလွ်ာ့ေပးခဲ့ေပမယ့္
နင္အေၿပာမ်ားတဲ ့
အေပါစားေတာ့မဟုတ္ခဲ့ဘူး....

ငါ...
ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတဲ ့
ေလာကၾကီးအလယ္..
ရိုးသားတယ္လို ့ေခါင္းစဥ္တပ္ရင္း
မၾကာခဏ ငါရိုးအခဲ့ဖူးတယ္...

ငါ...
ေစာ္တကားေမာ္တကားနဲ ့လဲ
ေမာ္ေတာ္ကားမစီးဖူးဘူး..
ငါ့ကိုယ္ငါေၾကာ္ၿငာၿပီးလဲ
ေအာ္စကာဆုမဆြတ္ခူးခဲ့ဖူးဘူး...

ငါ...
အထူးၿပဳထားတဲ ့ဘာသာရပ္က
ဦးညႊတ္ထားတဲ ့နွလံုးသားမို ့
ငါ့ကိုရူးသြပ္တယ္လို ့ေၿပာလဲ
ငါ..လူးလြန္ ့လို ့သာေနမယ္...။

Friday 17 August 2012

ေနရာ

ေနရာဆိုတာ...
ေတာ္ရာလူအတြက္မွန္း
ငါေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့မိတယ္..။

မေတာ္တဲ ့အ၀တ္၀တ္မိလို ့
ဟားတိုက္ခံရတဲ ့ငါ..
က်ားကိုက္ခံရတာထက္ပို
နာက်င္ေနမိတာ..
ငါ... ေတာ္ရာမမွန္းခဲ့လို ့လား....။

တြယ္တာမိတဲ ့ေနရာအတြက္
ကြယ္ရာမွာငိုခဲ့တဲ ့ငါ..
ရုန္းမထြက္နိုင္တဲ ့ႏြယ္ရွင္ေတြၾကား
ငါ.. သားေကာင္ၿဖစ္ခဲ့ရတယ္..။

ဘ၀ဆိုတာ...
ေ၀၀ါး၀ါးပါပဲ..
ငါဆိုတာလဲ မွဳန္၀ါး၀ါးတစ္ခုပဲ..
ေတာ္ရာမွာမေနခဲ့တဲ ့ငါ..
ေခ်ာ္ကာက်မွ..
သေရာ္သူေတြၾကား..
ေအာ္ငိုၿပေနခဲ့မိတယ္..။

အရွက္နဲ ့အသက္
ထပ္တူတန္ဖိုးထားတဲ ့ငါ..
အခ်က္ၿပခံရတာကို
သတိမခ်ပ္မိေလာက္ေအာင္လဲ
တခါတခါ ငါအသိတရားေတြ
လြတ္လြတ္သြားခဲ့မိတယ္....။

အ၀ါကဒ္ၿပခံရတာသိရက္နဲ ့
ဆက္တိုးခဲ့တဲ ့ငါ..
အနီကဒ္ၿပ အထုတ္ခံရမွ
ငိုေၾကြးေနမိတာ..
အမွတ္မရွိခဲ့လို ့လား...။

ရခဲ့ၿပီးမွ..ဆံုးရွံဳးသြားတဲ ့
ေနရာတစ္ခုအတြက္
ရူးသြပ္ခဲ့တဲ ့ငါ့ကိုယ္ငါ..
ဦးညြတ္ရင္း..
အနဴးအညႊတ္ေၿပာခ်င္တာက..
ေနာက္ထပ္ ငါဘယ္ေတာ့မွ
မရူးမိုက္ေတာ့ဘူး.....။

Tuesday 14 August 2012

သမၼာက်မ္းစာေန ့အၾကိဳသီခ်င္းၿပိဳင္ပြဲ

သီခ်င္းၿပိဳင္တဲ ့ေန ့ကေပါ့..။အသြားဘက္တုန္းကေတာ့ အေပ်ာ္ေလးေတြနဲ ့ေပါ့ကြယ္..။
အၿပန္က်ေတာ့ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ၿပီးၿပန္လာခဲ့ရတယ္..။
ဒီနွစ္ဆုမရေတာ့လဲ.. ေနာက္နွစ္ေပါ့.. ဒီလိုပဲအားတင္းရင္း...... း)
ေၾသာ္.. ေမ့လို ့.. ခ်င္းမေလးဆိုတာဘယ္တစ္ေယာက္လဲလို ့ေၿပာၿပေတာ့မယ္ေနာ္..။
သိခ်င္ခ်င္ မသိခ်င္ခ်င္.. :P 
သူက တီရွပ္ အစိမ္းေရာင္ေလး၀တ္ထားတယ္.။ၿပီးေတာ့ ဂ်င္းအနက္ေရာင္ေလးနဲ ့..။
ဆံပင္ကအရွည္.. ေကာက္လား၊ေၿဖာင့္လား ဆိုတာေတာ့မေၿပာၿပဘူး။ထင္းထင္းၾကီးပါပဲ..။
ဟဲဟဲ.. အခုတေလာ စာမေရးၿဖစ္ေတာ့ ဒီလိုေပါက္ကရေတြပဲေလွ်ာက္တင္ၿဖစ္ေနတယ္..။
အားလံုးပဲ ... သီးခံၿပီး ဖတ္၊ၾကည့္ေပးၾကပါ.. :D
လာမည့္ ေသာၾကာေန ့မွ ကဗ်ာတင္ေတာ့မယ္ေနာ္.. တာ့တာ.. :)

Monday 13 August 2012

နေမာ္နမဲ ့နဲ ့ကြ်န္မ....

အဲ့ဒီေန ့ကတနဂၤေႏြေန ့ေပါ့......။ဘုရားေက်ာင္းကအၿပန္ထိရွိေနပါေသးတယ္။အိမ္ေရာက္ေတာ့
ေရမိုးခ်ိဳး၊ထမင္းစားၿပီးသင္တန္းတက္ဖို ့ထြက္လာခဲ့တယ္။ဘတ္စ္ကားေပၚေရာက္တဲ ့အခ်ိန္ထိ
သတိမထားမိေသးပါဘူး။ေဆးေသာက္ထားတဲ ့အရွိန္ေၾကာင့္အိပ္ခ်င္ေနတာနဲ ့ကားေပၚမွာ အိပ္
ရင္းနဲ ့လိုက္လာခဲ့တာေပါ့..။ရန္ကုန္မိုးကလဲ ၃နာရီခြဲေလာက္ဆို အၿမဲ သည္းၾကီးမည္းၾကီးရြာေန
ေတာ့တာပဲ....။အေရးထဲ ေနာက္က်ေနပါၿပီဆိုမွ ကားက မီးပြိဳင့္နွစ္ခါတိတိမိလိုက္ေသးတယ္။
          ကားေပၚကဆင္းမယ့္အခ်ိန္မိုးေတြသည္း၂မည္း၂ ရြာေနတယ္.။တကို.ယ္လံုးလဲမိုးစိုကုန္
ေတာ့တာေပါ့.။သင္တန္းေရာက္ေတာ့ အတန္းခ်ိန္ ၁၅ မိနွစ္ေတာင္ေနာက္က်ေနခဲ့ၿပီ။ ဆရာမက
Notes ေတြကိုရွင္းၿပၿပီးလို ့ပုစၦာေတာင္တြက္ေတာ့မယ္။ဆရာမရွင္းၿပတဲ ့အခ်ိန္မ မွီလိုက္လို ့ပုစၦာ
တြက္တဲ ့အခ်ိန္မွာအရမ္းဒုကၡေရာက္ခဲ့ရတယ္။
           အဲ့ဒီအခန္းကလဲ ေတာ္ေတာ္ခက္တာ။ေတြးေတာ့ေတြးၾကည့္ေနတာပဲ။အေၿဖမရဘူးၿဖစ္ေန
တယ္။စာမရေတာ့ စိတ္ေတြလဲညစ္၊စာထဲမွာ စိတ္နွစ္ထားေတာ့ သင္တန္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးလဲ ကြ်န္မ
သတိမထားမိေသးပါဘူး။ ၈နာရီထိုးလို ့သင္တန္းဆင္းတဲ ့အခ်ိန္ အိမ္ၿပန္ေတာ့မွ ကားေပၚမွာ ကြ်န္မ
သယ္ရင္းနဲ ့အတူ ထိုင္ေနရင္းနဲ ့သူ ့လက္ကိုအၾကည့္ေရာက္သြားတယ္။တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္သူကလဲ
ကြ်န္မလိုပဲ လက္မမွာလက္စြပ္၀တ္ထားတယ္ေလ။သူ ့လက္ကိုေတြ ့မွပဲ ..ဟိုက္.. ကြ်န္မ လက္မွာ 
လက္စြပ္မရွိေတာ့မွန္းသတိထားမိေတာ့တယ္။
           ကြ်န္မ ထူပူသြားတယ္။ဘယ္အခ်ိန္မွာဘယ္လိုေပ်ာက္သြားမွန္းကိုမသိတာ။အေတြးေတြက
ေတာ့ ေယာက္ယက္ခက္ေနေတာ့တာေပါ့။ကြ်န္မ အိတ္ထဲကိုရွာၾကည့္တယ္။မေတြ ့ဘူး။ထိုင္ခံုေအာက္
ကိုငံု ့ၿပီးရွာၾကည့္တယ္။ဒါလဲမေတြ ့ေသးပါဘူး။ငိုခ်င္ေနၿပီ။ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။လက္စြပ္ကအရမ္းတန္ဖိုး
မၾကီးလွပါဘူး။ဒါေပမယ့္ေလ...လူတိုင္းက ကိုယ့္ပစၥည္းဆို အရမ္းတန္ဖိုးထားတတ္ၾကတယ္မဟုတ္လား။
ေစ်းၾကီးၾကီးမၾကီးၾကီးေလ...။
             ကြ်န္မလဲ လူသားတေယာက္ၿဖစ္ေနေတာ့ နွေၿမာမိတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အိမ္က ၀ယ္ေပးထားတဲ ့
လက္စြပ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္မ မိဘေတြသာသိရင္ ဆူပူေနဦးမွာ ေသခ်ာတယ္။.ကြ်န္မ လဲ ေလွ်ာက္ေတြးေန
မိတာေပါ့။တို ့ေဆးနဲ ့မ်ားတို ့ၿပီး ယူသြားလားေပါ့။ဒါေပမယ့္ဒီေခတ္မွာ တို ့ေဆးမွ မသံုးၾကေတာ့တာေနာ္။
လက္ကေနေလွ်ာက်ရေအာင္လဲ လက္စြပ္ကအရမ္းေခ်ာင္မေနဘူးေလ။ စဥ္းစားလို ့ကိုမရတာ။စိတ္ထဲက
ေနဆုပဲေတာင္းေနမိေတာ့တယ္။ၿပန္ရွာေတြ ့ပါေစလို ့...။
             အိမ္အၿမန္ၿပန္ေရာက္ဖို ့ပဲစိတ္ေလာေနမိေတာ့တယ္။အိမ္မွာမ်ားက်န္ခဲ့လားလို ့ၿပန္ရွာၾကည့္ရမွာ
ပဲ။သယ္ရင္းကလဲ ေၿပာတယ္။နင္တစ္ခုခုနဲ ့တိုက္မိၿပီး ခြ်တ္မိရက္သားၿဖစ္သြားတာေနမွာေပါ့တဲ ့။
အိမ္လဲၿပန္ေရာက္ေရာ.. ကြ်န္မ မိဘေတြကို ဘာမွမေၿပာရဲေသးဘူး။မွန္တင္ခံုေပၚရွာတယ္။မေတြ ့ဘူး။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲရွာတယ္။မေတြ ့ၿပန္ဘူး။တကယ္ငိူုခ်င္ေနပါၿပီ... ငိုမဲ ့မဲ ့နဲ ့ေရခ်ိဳးခန္းက ထြက္ၿပီး ေၿမာင္းထဲ
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ...ကိုယ့္ဆရာေလးက ေၿမာင္းထဲမွာရွိေနတယ္ေလ..။ဟယ္.. ၿပန္ေတြ ့ၿပီ။ ေပ်ာ္လိုက္သည့္
ၿဖစ္ၿခင္း။
                 ငိုမဲ ့မဲ ့မ်က္နွာကအၿပံဳးေတြ ၿပန္ဖုူးပြင့္လို ့လာပါၿပီ။ကြ်န္မ ေရခ်ိဳးတုန္းက ဆပ္ၿပာတိုက္ရင္း
ေခ်ာလို ့က်သြားတာၿဖစ္မွာေပါ့။ေလာ၂ေလာ၂နဲ ့ဆိုေတာ့ သတိမထားမိလိုက္ဘူးေလ။ အခုမွပဲသက္ၿပင္း
ခ်နိုင္ေတာ့တယ္။ကြ်န္မကလဲ ကြ်န္မပါပဲ... လက္စြပ္ ကိုလက္ခလယ္မွာ ၀တ္လို ့ရရက္နဲ ့ရွည္ၿပီး လက္မ
မွာသြား၀တ္ထားတာေလ..။လက္ခလယ္ဆိုရင္ ဆပ္ၿပာတိုက္လို ့ေခ်ာရင္ေတာင္ သူကရွည္ၿပီးေကြးေနက်
ဆိုတာ လြယ္လြယ္နဲ ့ၿပဳတ္မက်ေတာ့ဘူးေပါ့။လက္မက်ေတာ့ ပုတိုတိုေလးနဲ ့ဆိုေတာ့ ဆပ္ၿပာတိုက္လိုက္
ေတာ့ ေလွ်ာခနဲပဲ....။
                  လက္စြပ္ၿပန္ေတြ ့ေတာ့မွ ကြ်န္မ အေမကို ေၿပာၿပရဲေတာ့တယ္။ပံုၿပင္ေလးကေတာ့ဒါပါပဲရွင္
ဟီး.. :D ရွိဳးထုတ္ခ်င္တဲ ့ကြ်န္မ... နေမာ္နမဲ ့နဲ ့မို ့ဒုကၡနဲ ့လွလွ ေတြ ့သြားတာေပါ့ရွင္....။
                    ၾသ.... အေပၚက လက္က ကြ်န္မရဲ ့လက္ေပါ့...။တၿခားမိန္းကေလးေတြဆိုရင္ လက္ေခ်ာင္း
ေလးေတြသြယ္သြယ္ရွည္ရွည္ေလးေတြနဲ ့.. ကြ်န္မကေတာ့ တုတ္တုတ္ေလးနဲ ့မိန္းကေလးလက္နဲ ့ေတာင္
မတူဘူးေနာ္.. :P

Thursday 9 August 2012

ဆုေတာင္း(၂)

မိုးသည္းတဲ ့ညတစ္ညမွာေပါ့...
စင္တင္ၿပဇာတ္တစ္ပုဒ္..
အရွဳပ္ထုတ္ေတြေၿဖရင္း
တစ္ကြက္ၿပီးတစ္ကြက္..
ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္နဲ ့
ငါ့ေရွ ့မွာ နင္ခ်ၿပခဲ့တယ္...။

ကမၻာၾကီးေၿပာင္းၿပန္လွန္သြားသလိုပါပဲ..
ငါ့ရင္ေတြေၿဗာင္းဆန္သြားခဲ့တယ္...
ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး
ကြဲထြက္မတတ္ခံစားရတယ္...။

ငါယံုၾကည္ခဲ့တဲ ့အခ်စ္
ငါကိုးကြယ္ခဲ့တဲ ့အခ်စ္
ငါၿမတ္နိုးခဲ့တဲ ့အခ်စ္က
လွည့္ကြက္တစ္ခုဆိုတာ သိလိုက္ရခ်ိန္
လွည့္ထြက္ဖို ့ငါ ၾကိဳးစားေပမယ့္
ငဲ့ကြက္စရာေတြက
ငါ့နွလံုးသားကို အစိတ္စိတ္အၿမြာၿမြာ
ကြဲအက္ေစတယ္ေလ...။

ဒီေန ့ၿပီးရင္
အားလံုးၿပီးဆံုးသြားၿပီဆိုတဲ ့အသိ...
ေနာက္ထပ္ဘယ္ေတာ့မွမေတြ ့ရေတာ့ဘူးဆိုတဲ ့အသိ...
အရမ္းၿမတ္နိဳးတဲ ့အရာတစ္ခု
လက္လႊတ္လိုက္ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ ့အသိ...
အဆိုးဆံုးက....
ခ်စ္ခြင့္မရွိေတာ့ဘူးဆိုတဲ ့အသိ...
အသိေတြက ရင္ကိုနင္းေၿခလိုက္သလိုပါပဲ..
နာက်င္ေနခဲ့တာ.....။

"ေတာင္းပန္ပါတယ္" တဲ ့
ေၿဗာင္းဆန္သြားတာေတာ့ သူမသိဘူး..
ေဟာင္းတာေတြ ေကာင္းတာနဲ ့လဲဖို ့
သူထြက္သြားခဲ့တာ
ပဲ့ထြက္သြားတဲ ့ငါ့နွလံုးသားေလးပဲ
အဖတ္တင္က်န္ရစ္တယ္...။

ခ်စ္သူ....
အမုန္းဆိုတာ အရွံဳးလို ့
ငါသတ္မွတ္ေပမယ့္
ဆက္ၿပီးမုန္းေနမိတာ..
ထပ္ၿပီးအရွံဳးေပးဖို ့ေတာ့
မဟုတ္ခဲ့ဘူးေနာ္...။

အသစ္ေတြသာလိုခ်င္တဲ ့ခ်စ္သူ
အစစ္ေတြသာရပါေစ...
ဒါေပမယ့္ တစ္ခုပဲ..
၀ဋ္ဆိုတာလည္တတ္သတဲ ့...
အနွစ္မရွိတဲ ့ဘ၀မွာ
အၿဖစ္မရွိတဲ ့လူသားမၿဖစ္ဖို ့...
အၿပစ္ေတြ၀န္ခ်နိုင္ပါေစ....။

Friday 3 August 2012

နင္နားလည္ဖို ့..

ကံတရားက က်ီစားလြန္းတယ္..
ေတြ ႔ဆံုမွဳေတာင္အရာမထင္ေသးဘူး..
ခြဲခြာျခင္းကေရာင္နီဦးလို
ထြန္းေတာက္လာတယ္....။

အေခါက္ေခါက္အခါခါ
ၿပန္ေတြးႀကည့္ေတာ့..

အေႀကာက္အကန္ျငင္းခဲ႕တဲ႔ခြဲခြာျ
ခင္းက..
ေထာက္ခံခ်က္အျပည့္နဲ႔ ငါတို ့ခ်စ္ျခင္းကို..
ေဆာက္တည္ရာမဲ႔ေစတယ္....။

ဝါးတားတားအနာဂါတ္ထဲ..
အေနေဝးရင္ေသြးေအးသြားတတ္တာမို ့..
အခ်စ္ေတြေအးခဲမသြားေအာင္
ျပန္ျပန္ေႏြးဖို ့ေတာ့..
မေမ့ၾကစို ့ေပါ့....။

ေတြ႔ဆံုျခင္းေနာက္
ခြဲခြာျခင္းေရာက္သလို..
ခြဲခြာျခင္းရဲ႔အဆက္လဲ
ျပန္လည္ေတြ႕ဆံုျခင္းမို ့..
သံသရာတေကြ႕မွာ
ၿပန္လည္ေပ်ာ္ေမြ႕ဖို ့ ့
ခဏတာေဝးၾကစို ့ေပါ့...။
ထားခဲ့ရၿခင္းက ငါ့အတြက္
ခါးသက္လြန္းပါတယ္..
ဒါေပမယ့္..
အဖ်ားခတ္သြားတဲ ့ ငါ့နွဳတ္ဆက္စကားသာ
အနားသတ္ညီစြာ နင့္နားထဲ
ဆင္းသက္နိုင္ရင္..
ေသခ်ာတယ္...
ငါ.. တအားရက္စက္စြာထားခဲ့တာမဟုတ္မွန္း
နင္ နားလည္လိမ့္မယ္...။
( ခ်စ္ဆံုးသယ္ရင္းအတြက္ အငွားခံစားခ်က္နဲ ့ေရးဖြဲ ့ေပးထားပါသည္။ း)